करिब दुई घन्टाको यात्रापछि एउटा बोर्ड देखेँ– बम्बईमा स्वागत छ । हातखुट्टा त्यसैत्यसै काम्न थाले, शरीर गल्यो । गाउँमा सुनेकी थिएँ– सोझा नेपाली केटीलाई बम्बईको वेश्यालयमा पुर्‍याएर बेच्छन् † मैले पनि आफू त्यही फन्दामा परेको अनुमान गरेँ । सोचेँ– ‘अब रोएर कसले सुन्छ र ? सम्हालिनुपर्छ, आँटले काम गर्नुपर्छ ।’

ट्याक्सी १३ नम्बर गल्लीमा रोकियो । महिलाले मलाई सम्झाई, ‘दायाँबायाँ नेहेरी पछिपछि आउनू, तिमी नयाँ मान्छेलाई यो ठाउँ राम्रो छैन ।’ मलाई झन् डर लाग्यो– कस्तो ठाउँ हो यो † छड्के आँखा बनाएर दायाँबायाँ हेरेँ, सबै नेपाली महिला छन् । तर, हाम्रो गाउँघरको जस्तो पहिरन कसैको छैन । कोही साडीमा, कोही कुर्तासलवारमा । थलथल मासु लागेका । कोही खाटमा पल्टिएका छन् । कुनैकुनै महिलाको छेउमा जुँगामुठे लोग्नेमान्छे पनि छन् ।

छ–सात मिनेट हिँडेपछि मलाई एउटा घरभित्र लगियो । दुई–तीन गेट पार गरेपछि एउटा साँघुरो अँध्यारो कोठामा लगेर हुत्याइदिए । बाहिर एउटा बाथरुम देखिन्थ्यो । एक छिनपछि चारजना महिला म भए ठाउँ आए । खासखुस गर्दै आँखा पनि सन्काइरहेछन् । पछि थाहा पाएँ, उनीहरू मेरो मोलतोल गर्न आएका रहेछन्, नेपालीमै कुरा गरिरहेका थिए । सोधेँ– मलाई लिएर आउने दाइहरू खोइ ? ‘बजार गएका छन्, भोलि आउँछन्’, उनीहरूले आश्वासन दिए । एक घन्टाजति बसे मसँग । पटकपटक भन्दै थिए– ‘अब तिम्रो जीवन बन्ने भयो ।’

त्यहाँ लगिएका केटीको मुहारको मोहडाअनुसार कपाल काटिदिँदा रहेछन् । मैले सकेसम्म मानिनँ । तर, के जोर चल्थ्यो र ? काटिछाडे । मलाई नुहाउन लगे । मैले आफैँ नुहाउँछु भनेँ । भकभक उम्लिरहेको पानी देखाएर ‘खुब चलाख बन्न खोज्दिरहिछ, आफैँ नुहाउने भए यसैले नुहा, नभए हामीले भनेको मान्’ भन्न थाले ।

सुनेकी थिएँ– बम्बईमा महिलाको इज्जत पुरुषले लुट्छन् तर यहाँ त मलाई ती मोटामोटा आइमाईले मेरो इज्जत लुटेको अनुभूति हुँदै थियो । मेरा सबै कपडा निकालिदिए, च्यातिदिए । मेरो शरीरमा कसैले पहिलोपटक हात चलाइरहेको थियो । कसैले समाते, कसैले पानी हाले । ती चारवटी थसुल्लीले मलाई नुहाइदिए । उनीहरूकै कपडा लगाइदिए । शरीर मेरो थियो तर मेरै नियन्त्रणमा थिएन । ‘तँलाई भोलि दश बजे दाइहरू लिन आउँछन्’ भन्दै मलाई कोठामा थुनेर उनीहरू गए ।

खाना ल्याइदिए, खानै मन लागेन । मलाई राखिएको कोठाबाट बाहिर केही देखिँदैनथ्यो, दिन हो कि रात † धेरै सोचेँ । निर्णयमा पुगेँ– कसैलाई शरीर सुम्पिनुभन्दा अघि नै मर्छु । आत्महत्याको प्रयास गरेँ तर सकिनँ । मर्न धेरै गाह्रो हुँदो रहेछ । निरीह भएर हात जोडेँ– भगवान् अब तिमी मात्र मेरो सहारा छौ ।

भोलिपल्ट ती केटाहरू आएनन् । मलाई त्यहीँ राखियो । दुईवटी केटी आएर सोधे– ‘खाना खाएनौ, कस्तो पागल आइमाई रहेछ †’ बेचिएका सबैलाई ‘आइमाई’ भन्दा रहेछन् त्यहाँ । बिहान एघार नम्बर गल्लीमा लिएर गए, एक–दुई घन्टा फ्रेस हुन भनेर । किनेको मान्छेको मोलतोल नहुन्जेल र दलाल त्यहीँ हुँदासम्म राख्ने ठाउँ रहेछ त्यो, पछि थाहा पाएँ ।

अब म पसलमा राखिएकी सामानजस्ती भएकी थिएँ, मेरो मोलतोल हुँदै थियो । पहिलो दिन ६५–७० वर्षको अरबीले ममाथि गिद्धेदृष्टि लगाएछ । मलाई भित्र लिएर गयो तर उसले भनेको मानिनँ । पिटेर पठाएँ । ऊ ऐया, आत्था गर्दै निस्कियो । ‘बाई’ आएर मलाई गाली गर्न थाली । पिट्नचाहिँ पिटिन । कारण– त्यो अरबीले पैसा भने फिर्ता मागेनछ । पैसा फिर्ता गर्नुपरेको भए मलाई नमज्जाले पिट्ने रहिछे । मैले उसको कुरा नमानेपछि गुन्डा लगाई । चारजना भुसतिघ्रे आएर कोठाको चुकुल लगाए । कसैले मेरो खुट्टा समाते, कसैले कपाल । सब थोक लुटे, मेरो कुमारीत्व एकैछिनमा क्षतविक्षत पारे । पीडाले बेहोस भइछु । होसमा आउँदा मेरो तन्ना, कपडा सबै फेरिएका रहेछन् । ६ महिनासम्म साह्रै गाह्रो भयो । निस्केर जाने कुनै उपाय थिएन । एउटै आश थियो– एक दिन त घर जान पाइएला † भनेको नमान्दा कुटाइ खानुपथ्र्यो । गाली मात्रै पनि सात पुस्ताको धर्म नासिने खालको हुन्थ्यो ।

अब त्यहाँ घुलमिल नभई सुखै थिएन । कि त मर्नैपथ्र्यो । बिस्तारै भाषा सिकेँ, वातावरण बुझेँ, आउने ग्राहकसँग कुरा गर्ने भएँ । सिन्धुपाल्चोककी सिधासाधा चरीमायासँग वेश्यालय पुगेपछि अब आफ्नो मौलिक पहिरन मात्र होइन, बाबुआमाले दिएको नाम पनि थिएन । अस्मितासँगै चाहना र पहिचान पनि गुम्यो । ‘चरीमाया’लाई वेश्यालयले ‘अनु’ बनायो ।

सबै ग्राहक यौनप्यास मेटाउनै आउँछन् भन्ने थिएन । कतिजना कुरा गरेर मात्र जान्थे । कतिले मलाई व्यक्तिगत रूपमा पनि पैसा दिन्थे । म बसेको कोठीमा नेपाली ग्राहकलाई अनुमति थिएन । मलाई अरबीले बढी मन पराउँथे । त्यसैले मेरा प्राय: ग्राहक अरबी नै हुन्थे ।

असी वर्षसम्मको ग्राहक भेटेँ कोठीमा, त्यो बूढो पनि अरबी थियो । शरीरिक रूपमा कमजोर भए पनि उनीहरू आउँथे । पैसा खर्च गर्थे अनि कुराकानी गरेर जान्थे । हेर्दै घीनलाग्दा रोगीलाई उनीहरूले बाईलाई तिरेको पैसा फिर्ता गरिदिएर पठाइदिन्थे । बाईलाई जसरी पनि पैसाको मतलब न हो †

बेलाबेला बाहिरका मान्छे शृंगारका सामान, कपडा, खाना लिएर बेच्न आउँथे । ती मान्छे बाईका विश्वासिला मात्र हुन्थे । नेपालीले नै हामीलाई बढी ठग्थे । तिनीहरूको एउटा लिपिस्टिक मात्र प्रयोग गरेँ मैले । गाजल, साबुन, मन्जन सधैँ आउने ग्राहकले ल्याइदिन्थे ।

म बेचिएको कोठी महँगो थियो, आफ्नै खालको अनुशासन पनि । अप्राकृतिक सम्बन्ध गर्न पाइँदैनथ्यो । एक घन्टाको २५० अनि अलि बढी बसे ५ सय रुपियाँ रेट थियो । पूरै रातको चाहिँ ८०० रुपियाँ तिर्थे । मलाई धेरैजसो बाहिर पठाउँथे । कहिले त एक महिनासम्म पनि बस्नुपथ्र्यो, ग्राहककै ठाउँमा । बाहिर जाँदा कोठीमा भन्दा अलि सजिलो हुन्थ्यो । कुनैकुनैले त दुई–तीनजना पनि लिएर जान्थे । उनीहरूको चाडबाडमा कसले राम्री केटी ल्यायो र कति खर्च गर्‍यो भनेर प्रतिस्पर्धा हुन्थ्यो ।

कोठीमा पनि कसले धेरै ग्राहक रिझायो भनेर प्रतिस्पर्धा हुन्थ्यो । धेरै बुहारी भएको घरमा कुशल बुहारी बन्ने प्रतिस्पर्धाजस्तो † जसले धेरै ग्राहक रिझायो, उसैलाई बाईले माया गर्थी ।

मलाई लाग्यो– नआउनु आइसकेपछि अब यहाँको सबै परिस्थिति बुझ्नुपर्छ । ताकि निस्कन पाएको अवस्थामा केही गर्न सकियोस्, नेपाल पुगेर मलाई यो अवस्थामा ल्याइपुर्‍याउनेलाई ठेगान लगाउन पाइयोस् । बिस्तारै म बाईको विश्वास पात्र भएँ । बाई आफ्नो ठेगाना त भन्थी तर सँगै फोटो खिचाउन मान्दैनथी । तर, मैले ऊसँग फोटो खिचाएरै छाडेँ । एक दिन मलाई लैजाने अरबीले बोलाएको छ भनेर उसलाई होटलमा बोलाएँ । अरबीलाई मिलाएर फोटो खिचिदिन पहिल्यै भनेँ । चिया खाँदै गर्दा उसले फोटो खिचिदियो । विस्तारै म नयाँ केटीको डिल गर्न पनि जान थालेँ । त्यही क्रममा नौजना दलालको पनि फोटो खिचेकीे थिएँ । यति बेला मसँग क्यामेरा थियो, त्यही अरबीले दिएको ।

दलाललाई तिरेको पैसा उठाएपछि कतिलाई राम्रैसँग पठाउँदा पनि रहेछन्, घरपरिवारको मान्छेलाई समेत कपडा–गहना दिएर । मलाई पनि तीन वर्षमा पठाउँछु भनिएको थियो । यसै बिग्रिसकेपछि मलाई त्यहाँ बसेर अझै धेरै बुझ्न मन थियो– कमाउँला वा ग्राहककोमा जाउँला भनेर होइन, मलाई बेहोस बनाएर बेच्ने दलाल र मेरो शरीर क्षतविक्षत बनाउने त्यही कोठीलाई ठेगान लगाउन सकियोस् भनेर ।

तर, भारत सरकारले कोठीमा छापा मारिदियो । त्यही बेला म पनि निस्किएँ । आउँदा मेरो खुट्टामा चप्पल थिएन, भात खाँदै गरेको जुठै हात थियो । आफ्ना अलिअलि सामान पनि निकाल्न पाइनँ । अरबीले दिएको क्यामेरा पनि ।

कुनै दिन निस्किउला भन्ने त थियो नै । तर, जे नहुनु भइसकेको थियो । अब लक्ष्य एउटै थियो– नेपाल पुगेर ती राक्षसलाई सजाय दिलाउनु, जसले आफ्नै रनवनमा रमाइरहेकी कञ्चन चरीमायालाई वेश्यालयमा अस्मिता लुटिएकी ‘अनु’ बन्न बाध्य बनाए ।

मनमा ईख थियो, मलाई दुरूह दिन्दगी दिलाउनेहरूप्रति । जति रुनु रोइसकेकी थिएँ । लुटिन र सकिन बाँकी के पो थियो र अब ? त्यसैले नेपाल आएपछि आफ्नो आँसु कसैलाई देखाइनँ । बरु ती दलालहरूलाई कारबाही गराउने उपाय खोज्न थालेँ, साहस बटुलेर । अदालत र प्रहरीको ढोका घचघच्याएँ । साथ पनि पाएँ । उनीहरू पक्राउ परे । मुख्य नाइके दश वर्ष जेल बसेर भर्खरै निस्कियो क्यारे † प्रण गरेकी छु– नेपाली नारीहरूलाई मुम्बईको ‘नरक’ मा पुर्‍याउनेहरूको चंगुल ध्वस्त बनाएरै छाड्नेछु ।